Silap Mata PAS silap dibaca????

PAS (Parti Agama Semalaysia) tidak lagi perjuangkan “Negara Islam”? Bahaya ulapol dalam masyarakat. –Bahagian Dua

PAS telah berjaya mewujudkan pelbagai kekeliruan dikalangan umat Islam sejak kewujudannya didalam medan politik diNegara ini. PAS telah menonjolkan dirinya sebagai sebuah parti politik yang “memperjuangkan Islam” walhal hasil kewujudannya menunjukkan yang sebaliknya. Ungkapan seperti “agama suku, politik suku” mungkin bunyi sebagai satu ungkapan yang pandai, namun apabila dikaji, ia adalah satu gimik yang bukan sahaja meleset tetapi tidak bertanggungjawap.  Dengan ungkapan itu sahaja, PAS telah berjaya untuk memecahbelahkan umat Melayu kepada dua puak yang bermusuhan semata-mata untuk politik.  Lain lah sekiranya perpecahan itu diakibatkan kerana fahaman Islam yang berbeza kerana ini tidak akan mencetuskan permusuhan.

Ungkapan sedemikian mengabui mata terhadap isu yang lebih penting – iaitu perbezaan diantara mempolitikkan agama dengan berpolitik berpandukan kepada prinsip-prinsip Islam. Bertahun-tahun saya amat hairan mengapa PAS tidak pernah dicabar dalam hal ini. (Saya kira kerana ketika itu ramai orang Melayu termasuk ahli-ahli UMNO sendiri termakan dengan “kehebatan Islam” PAS!) Terdapat perbezaan yang amat ketara diantara keduanya seperti terdapatnya perbezaan besar diantara Muslim dan munafik. Seorang Muslim berusaha menjalankan kehidupannya berpandukan ajaran-ajaran Allah. Seorang munafik pula mungkin tampak lebih Muslim daripada seorang Muslim yang ikhlas, namun ianya adalah duri dalam daging.

Orang Muslim yang faham Al-Quran tidak mempertikaikan bahawa Islam itu syumul dan merangkumi segala aspek kehidupan termasuk siasah. Perkara yang dipertikaikan ialah tindakan membalut dengan “jenama Islam” dan kemudian memperalatkan agama demi politik. Perkara yang dipertikaikan ialah sikap sombong dan ganas yang dipamerkan terhadap pihak-pihak yang berlainan pandangan dan tafsiran. Perkara yang dipertikaikan ialah sikap taksub dan assabiyah yang digalakkan. Perkara yang dipertikaikan ialh sikap sombong yang mengandaikan bahawa Allah hanya memberi hikmah memahami ayat-ayatnya kepada hanya dirinya atau kumpulannya sahaja.

Ekoran kehadiran PAS ditengah-tengah medan politik dengan berjenamakan “Islam” membantu melahirkan pelbagai mitos. Perkara yang paling malang ialah mitos yang dipanjangkan iaitu sarjana-sarjana berkelulusan dalam pengajian Islam yang pelbagai semestinya amat arif dan jujur dalam pandangan mereka mengenai Islam. Adakah kita juga akan mengatakan bahawa sarjana-sarjana kelulusan undang-undang atau perubatan semestinya akan menjadi peguam atau doktor yang amat berilmu dalam undang-undang serta perubatan dan akan mengamalkan bidang masing-masing dengan ikhlas semata-mata kerana Allah?   Sudah tentu tidak.

Maka, kenapa akal kita menjadi buntu bila berhadapan dengan hujah sarjana kelulusan agama bahawa mereka dan hanya mereka sahaja yang diiktiraf oleh Allah untuk mengupas hal-hal berkaitan dengan Islam? Sarjana-sarjana Muslim silam dan pemikir Muslim silam yang hebat sumbangan mereka tidak bersikap sedemikian dan bersikap amat merendah diri sekali.

Berbalik kepada ungkapan “agama suku dan politik suku” yang merupakan sedutan ucapan Presiden PAS Ustaz Abdul Hadi Awang pada 7 april 1981 di Kampung Benggol, Peradong, Kuala Terangganu.

“Percayalah saudara-saudara sekelian,

“ Kita tidak perlu masuk Buddha, Kita tidak perlu masuk Hindu, Kita tidak perlu masuk Kristian, Tapi kita menjadi kafir dengan mengamalkan 'politik suku, agama suku'”.

Memang saya setuju jika ada sesiapa yang mengatakan bahawa didalam politik, kita harus ketepikan ukuran-ukuran atau prinisp-prinsip Al-Quran itu adalah tidak benar. Al-Quran itu adalah Al-Furqan atau pembeda atau pengukur yang harus digunakan oleh setiap Muslim dalam segenap kehidupannya.  Muslim wajib menggunakan ukuran “Islam” dalam kegiatan politik. NAMUN, ia tidaklah harus memperalatkan atau memutarbelitkan ajaran-ajaran Allah untuk tujuan politik semata-mata. Ia juga tidak harus bertindak sebagai seorang Firaun yang memaksa fahaman agamanya keatas orang lain. Ia juga tidak harus berkelakuan seperti “sounds like Islam, looks like Islam but it is not Islam” dan kemudiannya memaksa orang lain menerima fahamannya!

“Katakanlah, "Masing-masing sedang menunggu; maka tunggulah, dan sesungguhnya kamu akan mengetahui siapakah orang-orang yang di atas jalan yang datar, dan siapa yang mendapat petunjuk." (Quran: 20:135)

Memandangkan inilah firman Maha Mengetahui, mengapa pula kita manusia manusia kerdil mahu mendabik dada sebagai “pejuang Islam” dengan terus menghukum orang lain tanpa penilaiaan, tanpa hikmah? Memang “Kita tidak perlu masuk Buddha, Kita tidak perlu masuk Hindu, Kita tidak perlu masuk Kristian” untuk jadi kafir. Orang yang lebih bahaya daripada kesemua ini ialah orang-orang munafik yang nampak, yang bercakap, yang berpakaian seperti kita tetapi bukan dari kita. Orang-orang munafik ini sanggup selawat keatas Nabi serta bersyahadah bahawa “Muhamad adalah Rasul Allah”semata-mata untuk mencapai tujuan duniawai mereka. Walaupun mereka mengucapkan syahadah ini, mereka bukan lah Muslim.

“Apabila orang-orang munafik datang kepada kamu, mereka berkata, “Kami mempersaksikan bahawa kamu benar-benar rasul Allah.” Dan Allah mengetahui bahawa kamu adalah benar-benar rasul-Nya, dan Allah mempersaksikan bahawa orang-orang munafik adalah benar-benar pendusta-pendusta” (Quran 63:1)

Maka ungkapan-ungkapan yang bunyi sebagai pandai dan “Islamik”, terutama yang diluahkan diatas pentas politik tidak semestinya menepati prinsip prinsip yang terkandung didalam Al-Quran. Begitu juga janganlah kita begitu mudah teruja dengan ceramah yang dipenuhi dengan bahasa Arab tanpa menilainya terlebih dahulu. Jika kepetahan bahasa Arab itu ukuran utama untuk beriman maka semua orang Arab akan menjadi orang-orang yang beriman dan tanah air orang-orang Arab itu akan menjadi model ikutan seluruh dunia. Ini tidak berlaku sehingga kini selain daripada huru hara politik dan penindasan rakyat marhain di Negara-negara Arab.  Seringkali ceramah-ceramah ini bertujuan untuk melanjutkan pengaruh dan kedudukan ulapol-ulapol didunia ini walaupun ianya dipakej dalam balutan agama.

“Dan antara manusia, ada yang ucapannya terhadap kehidupan dunia menarik hati kamu, dan dia bersaksikan Allah atas apa yang di dalam hatinya, padahal dialah yang paling degil dalam pertengkaran” (Quran 2;204)

Saya percaya pengaruh ulapol-ulapol serta peranan ulamak-ulamak agama yang jumud semakin menurun dengan peningkatan pengetahuan Muslim terhadap ajaran Al-Quran. Sebenarnya saya dapati semakin ramai umat Muslim di Malaysia semakin meluat dengan ulapol-ulapol dan beberapa ulamak agama yang bersikap sebagai pemonopoli ajaran Allah seolah-olah mereka akan berserta masuk kedalam kubur orang lain untuk menjawap bagi pihak mereka.   Sikap sombong mereka yang berkelakuan sebagai gedung ilmu muktamad juga berbahaya dan bertentangan dengan ajaran Allah didalam Al-Quran:

"Katakanlah, "Sekiranya laut adalah dakwat untuk Kata-Kata Pemeliharaku, tentulah laut itu habis sebelum Kata-Kata Pemeliharaku habis, walaupun Kami mendatangkan pengisian semula yang serupa dengan itu." (Quran: 18:109)

Ulamak-ulamak agung masa lampau merupakan cendekiawan yang cinta pada ilmu dan berusaha mengupas secara ikhlas maksud ayat-ayat Al-Quran serta mengkaji hadis-hadis yang diperolehi. Namun, mereka tidaklah berani meletakkan diri mereka sebagai Maha Mengetahui kerana mereka akur kepada hakikat bahawa ilmu yang dimiliki manusia sentiasa terhad berbanding dengan tidak terbatasnya ilmu milikan Allah. Maka ulamak agung masa lampau beriman kepada ayat berikut:-

“Yang mendengar perkataan, dan mengikuti yang paling baik daripadanya, mereka itulah orang-orang yang Allah memberi petunjuk kepada mereka; mereka itu, merekalah orang-orang yang mempunyai minda” (Quran 39:18).

Sekiranya PAS diukur berdasarkan Al-Quran, saya percaya akan jelas bahawa PAS bukanlah suatu harakah yang memperjuangkan ajaran-ajaran Islam selain daripada menjadi parti politik yang bermain dengan senitmen agama. Perkara ini amat mudah dibuktikan dengan merujuk kepada sumbangan PAS selama 50 tahun lebih kepada Negara serta membandingkannya dengan ajaran-ajaran dalam Al-Quran.Cuba ahli-ahli PAS merenung soalan-soalan berikut dengan hati yang terbuka:-

1)      Apakah sumbangan PAS terhadap meningkatkan martabat wanita serta menghentikan pelabagai penindasan ekonomi, social dan undang-undang yang dihadapi oleh kaum hawa ini?

2)      Adakah suatu “tamadun” atau pembangunan manusia yang boleh dibanggakan dilahirkan diKelantan sehingga kini?

3)      Apakah sumbangan PAS terhadap keharmonian rakyat Malaysia yang berbilang bangsa dan agama?

4)      Apakah sumbangan PAS terhadap hak-hak binatang dan alam semula jadi dimana seorang Muslim sedar bahawa semua itu pertanggungjawapkan diatas bahu seorang Muslim?

5)      Apakah sumbangan PAS terhadap pembangunan undang-undang yang adil didalam Negara ini? Pernahkah mereka mengwujudkan satu jawatankuasa untuk mengkaji samada undang-undang “sibil” itu bertepatan dengan prinsip prinsip Islam, umpamanya atau mengambil sikap simplistik bahawa segala gala yang datang daripada tanah air Arab atau Parsi itu semestinya “syariah” yang konsisten dengan Islam?

6)      Apakah sumbangan PAS terhadap meningkatkan fahaman Addeen Allah (Islam) dikalangan umat Muslim dalam Negara ini?

7)      Apakah sumbangan PAS didalam perpaduan atau keharmonian dikalangan umat Muslim dalam Negara ini?

8)      Apakah sumbangan PAS didalam bidang ekonomi, pendidikan, keadilan, perancangan pengangkutan, pentadbiran baik dsb dalam Negara ini?

Saya boleh senaraikan banyak lagi soalan kepada parti ini yang sekian lama bermain silap mata dengan rakyat yang kurang arif dalam Al-Quran kononnya “membangun bersama Islam”. PAS harus faham bahawa bukan sahaja “politik suku, agama suku” itu boleh menimbulkan pertikaian, namun “macam-macam lain suku, agama suku” juga boleh dipertikaikan.  

Sebenarnya PAS harus tukar namanya kepada Parti Agama Semalaysia kerana ia begitu licik bermain dengan sentimen agama untuk kepentingan politik.

Salam.

(Saya percaya dan berdoa supaya sahabat-sahabat saya didalam PAS tidak tersinggung dengan tulisan saya diatas kerana tujuan saya bukanlah untuk menyinggung. Sekali lagi saya mengulangi, saya kenal sahabat sahabat dalam PAS yang cuba sedaya upaya untuk menjalankan kehidupan mereka berlandaskan ajaran ajaran Allah.  Maka artikel ini bukan ditujukan kepada mereka. Namun, Jika tidak setuju dengan pandangan saya diatas, harap kemukakan pandangan alternatif untuk renungan kita bersama)

PAS (Parti Agama Semalaysia) tidak lagi perjuangkan “Negara Islam”? Bahaya ulapol dalam masyarakat. - Bahagian Satu

Lebih daripada 8 tahun yang lalu, sewaktu menulis rencana-rencana berkisar isu-isu yang dihadapi umat Muslim untuk Berita Harian, saya telah memperkenalkan satu istilah baru iaitu "ulapol". Perkataan ini adalah singkatan untuk "ulamak agama berpolitik" iaitu ulamak agama yang mempolitikkan agama serta menggunakan agama sebagai alat politik. Saya juga sering menggunakan perkataan "ulamak agama" bagi kelompok yang masyarakat sekian lama merujuk sebagai "ulamak". Ini adalah kerana istilah "ulamak" merujuk kepada orang yang berpengetahuan mengenai ilmu-ilmu alam dan tidak hanya pada mereka yang mendalami "agama" dalam pengertian yang amat sempit.

Didalam Al-Quran, isitilah tepat yang digunakan bagi kelompok yang mengkhusus dalam pengertian agama secara sempit ialah "habr". Apabila agama diperalatkan untuk matlamat politik semata-mata, maka lahirlah golongan ulapol-ulapol ini.

Berbalik kepada ulapol, selepas berdekad-dekad, barulah president PAS “Tuan Guru” Datuk Seri Haji Abdul Hadi Awang dilapurkan oleh The Star sebagai berkata bahawa "Also, in the Quran there is no mention about Islamic State, but there is mention of welfare state".  Perkara ini diungkapkan selepas berdekad-dekad segolongan umat Muslim di Negara ini dikelirukan dengan "perjuangan PAS untuk menegakkan Negara Islam" demi kepentingan politik. Inilah masalahnya apabila  kepentingan  politik menjangakaui ketaatan kepada ajaran dalam Al-Quran. Perkara sedemikianlah yang telah mendorong saya untuk menulis sepuluh tahun yang lalu dalam Berita Harian bahawa pucuk pimpinan PAS perlu kembali kepada Al-Quran – itu pun kalau mereka rela kerana tiada paksaan dalam Islam (agama PAS sebaliknya menghalalkan paksaan dalam pelbagai segi).

Istilah "Negara Islam" itu memang menggelirukan kerana sememangnya tidak ada satu acuan atau model yang boleh ditakrif sedemikian. Beberapa sarjana suka merujuk kepada Madinah sebagai 'Negara Islam" tetapi perkara ini boleh dipertikai berasaskan ukuran apa yang dipakai. Rata-rata apabila ulapol-ulapol merujuk kepada "Negara Islam" sebenarnya mereka merujuk kepada sebuah negara yang mengamalkan “undang-undang hudud dan undang-undang syariah”.  Takrif sebegini juga boleh dipertikai atas beberapa alasan yang tidak mungkin dapat saya lakukan disini dengan terperinci. Namun, beberapa perkara boleh disebut.

Selepas sekian lama, seolah-olah pucuk pimpinan PAS baru sedar bahawa Islam memang memperjuangkan kebajikan untuk semua manusia dan tidak lah terhad kepada undang-undang sahaja.

Islam bukanlah terhad kepada feqah (perihal undang-undang) sahaja dan inilah masalah utama beberapa ulamak agama feqah diNegara ini dimana mereka menghadkan keseluruhan Addeen Allah kepada feqah semata-mata. Kita dapati minda sedemikian mendorong begitu ramai "orang agama" untuk "menghukum", "melarang" dan "ban" tanpa diimbangi oleh perbicaraan, pendidikan, kemaafan atau penyelesaian yang menyeluruh. Islam itu sebenarnya merangkumi begitu lebih banyak perkara daripada feqah semata-mata.

“Katakanlah, "Sesungguhnya solatku, dan pengorbananku, dan hidupku, dan matiku, kesemuanya untuk Allah, Pemelihara semesta alam” (Quran 6:162).

Ulapol-ulapol pula cenderung untuk menakrifkan "Negara Islam" sebagai negera yang dipimpin oleh ulamak-ulamak agama yang sebulu dan sefahaman dengan mereka. Maka didalam pemerintahan seperti ini, ulapol-ulapol mempunyai kuasa yang lebih besar daripada kuasa politik iaitu - kuasa teokratik. Kuasa teokratik ini bermakna segala ungakapan dan arahan mereka itu dibuat diatas nama agama dan nama Tuhan. Maka mereka berkuasa penuh seperti Firaun. Mereka bukan sahaja akan menguasai tubuh rakyat tetapi berusaha menguasai jiwa rakyat sekali! Mereka yang faham usul al-fiqh akan sedar bagaimana beberapa konsep seperti ijma, qias, takzeer dan sebagainya boleh dan sering disalahgunakan oleh ulapol-ulapol untuk kepentingan kuasa politik mereka.

Ulapol-ulapol juga meletakkan diri mereka disatu tahap yang lebih tinggi daripada orang biasa dan menggambarkan diri mereka sebagai “suci”. Selepas menyucikan diri mereka, mula lah mereka berbohong dengan nama Allah untuk menarik pengikut. Hakikat sebenarnya bahawa Allah sahaja lah yang berhak menyucikan sesiapa diketepikan dengan sewenang-wenangnya.

“Tidakkah kamu merenungkan orang-orang yang menyucikan diri-diri mereka? Tidak, hanya Allah menyucikan siapa yang Dia mengkehendaki, dan mereka tidak dizalimi sedikit pun” (Quran 4:49).

“ Perhatikanlah bagaimana mereka mengada-adakan dusta terhadap Allah; dan cukuplah itu sebagai dosa yang nyata”. (Quran 4:50).

Manusia yang beriman dengan Allah dan Al-Quran tidak sama dengan ulapol-ulapol yang sanggup menjual ayat-ayat Allah untuk kepentingan politik dan kuasa didunia. Mereka sanggup berjalan dimuka bumi dengan perwatakkan yang sombong seolah-olah mereka memiliki segala imu Allah dan orang lain semuanya dangkal mengenai ajaran-ajaran Al-Quran. Sesiapa sahaja yang tidak bersetuju dengan mereka akan digam sebagai "sesat", “kafir”,  'anti-hadith", "wahabi" dan lain-lain fitnah. Kesombongan seperti inilah yang berupaya memecahbelahkan umat Muslim atas dasar politik sehingga Muslim dihalang daripada mengamalkan siratul rahim yang dianjur oleh Allah. Pelbagai perkara-perkara baik yang boleh dilakukan oleh umat Muslim dihalang oleh ulapol-ulapol demi kepentingan politik mereka dengan menyalahgunakan sentimen agama.

"Mereka menjual ayat-ayat Allah untuk harga yang sedikit, dan menghalangi daripada jalan-Nya; sesungguhnya amatlah jahat apa yang mereka buat" (Quran 9:9)

Kewujudan ulapol-ulapol ini yang memiliki “kesombongan agama” sering memporak perandakan keharmonian umat dimana berlakunya ketegangan mazhab atau fahaman. Kita semua sedar mengenai permusuhan diantara kaum Shiah dan kaum Sunnah wal jamaah dibeberapa tempat didunia sehingga mencetuskan pertumpahan darah serta pemusnahan harta benda sesama mereka. Begitu juga ketaksuban kepada suatu tafsiran atau fahaman mengakibatkan permusuhan dengan kumpulan-kumpulan lain yang mempunyai fahaman atau tafsiran berbeza. 

Ulapol-ulapol lebih mementingkan kulit daripada isi kerana politik sememangnya berada dimedan persepsi. Gambaran lebih penting daripada kebenaran. Tidak kira samada seorang itu benar-benar beriman atau tidak tetapi dalam politik lebih penting untuk memberi gambaran bahawa ia adalah lebih beriman dan lebih berilmu daripada rakyat biasa. Simbol simbol lebih penting daripada intipati. Maka, tidak hairanlah ulapol-ulapol lebih gemar memakai serban ala petani India atau pakaian ala orang Pakistan atau Parsi daripada pakaian tempatan yang menepati ajaran Al-Quran.  Kemunafikan melalui pakaian luaran diberi keutamaan daripada sikap taqwa.

"Wahai Bani Adam, Kami telah menurunkan kepada kamu suatu pakaian untuk menutupi bahagian-bahagian aib kamu, dan perhiasan, dan pakaian takwa - itu lebih baik; itulah satu daripada tanda-tanda Allah, supaya mereka mengingati" (Quran 7:26)

Ulapol-ulapol juga petah berceramah dengan rujukan-rujukan yang para hadirin tidak faham tetapi teruja. Ulapol sering sekali suka menggunakan Bahasa Arab walaupun mereka tahu para hadirin tidak faham dan sering sekali mereka tidak pula memberi terjemahan maksudnya. Walaupun Allah menjelaskan didalam Al-Quran sebab sebenar Al-Quran diturunkan didalam bahasa Arab iaitu supaya orang-orang Arab memahami maksudnya,  ulapol-ulapol telah menggunakan bahasa Arab sebagai alat untuk menonjolkan “keilmuan” mereka.

“Jika Kami membuatnya sebuah Qur'an dalam bahasa asing, tentu mereka berkata, "Mengapakah ayat-ayatnya tidak dijelaskan? Adakah dalam bahasa asing sedang orangnya Arab?" Katakanlah, "Bagi orang-orang yang percaya, ia adalah satu petunjuk, dan satu penyembuhan; tetapi orang-orang yang tidak mempercayai, di dalam telinga mereka ada sumbatan, dan bagi mereka, ia adalah satu kebutaan; mereka itu, mereka dipanggil dari tempat yang jauh." (Quran 41:44.)

Kesopanan untuk memberi rujukan tepat berkaitan ayat-ayat Al-Quran atau hadith yang disebut juga tidak diamalkan atau jarang sekali diamalkan.  Ulapol sebenarnya tidak menghormati kewajipan para hadirin untuk mengesahkan segala sesuatu yang mereka bercakap diatas nama Allah dan rasulNya. Sekiranya mereka ikhlas dalam meningkatkan fahaman para hadirin mengenai Islam, bila sebut hadith, seharusnya sebutlah rujukannya sebagai contoh, "Bukhari: Kitab 74, hadis 290 " dan sebagainya. Ini memudahkan hadirin yang bertanggungjawap untuk periksa samada ulapol itu kelentong atau bercakap benar atau tersilap petik serta mengesahkan "kesahihan" hadis tersebut. Sudah tentu seorang Muslim harus membezakan diantara hadis palsu dan yang sahih dan bukanlah menelan segala hadis sebagai ucapan Rasul.

Quran 68:37. Atau, adakah kamu sebuah Kitab, di dalamnya kamu mempelajari,

68:38. Yang di dalamnya bagi kamu apa yang kamu pilih?

68:39. Atau, adakah bagi kamu sumpah-sumpah daripada Kami sampai Hari Kiamat, bahawa bagi kamu apa sahaja yang kamu memutuskan?

68:40. Tanyalah mereka, siapakah antara mereka yang menjamin terhadap itu!

Bersambung............Bahagian Dua.

Salam.

( Saya percaya dan berdoa supaya sahabat-sahabat saya didalam PAS tidak tersinggung dengan tulisan saya diatas kerana tujuan saya bukanlah untuk menyinggung. Sekali lagi saya mengulangi, saya kenal sahabat sahabat dalam PAS yang cuba sedaya upaya untuk menjalankan kehidupan mereka berlandaskan ajaran ajaran Allah.  Maka artikel ini bukan ditujukan kepada mereka. Namun, Jika tidak setuju dengan pandangan saya diatas, harap kemukakan pandangan alternatif untuk renungan kita bersama)

NOTA: Sila rujuk kepada Al-Quran masing-masing untuk mengesahkan terjemahaan/tafsiran.

Mahathir Mohamad - My Way

For a long time I have been wanting to write about my perception of and my limited experience with Tun Dr Mahathir Mohamad but still havent got the inspiration to do so...though I have a lot of things to write!  So as an ice breaker for myself, I will share this video on this blog.



Peace !

If we do not act now, here, we will continue to be part of the destruction.

Is it any wonder that other than the weather, even human nature is becoming topsy turvy – worse than the primitives?

Just look around you. You will see that at every level of human existence there is destruction, mayhem and cruelty at work.  It has been said many times that the movies that we watch and enjoy are increasingly the violent sort. The more blood and violent it is, we become more entertained. It is as if our sense of morality has completely mutated to that of enjoying witnessing the misery and pain of others.  In fact,  “imaginatively” created violence on the silver screen is praised as art whence the same idea or concept would have been brushed aside as pure sadism many decades ago.

Children are exposed to the most violent games possible at an age as early as 8 years. They are now playing counter strike and the globally popular game called “strike attack”.  The more blood you spill in a gorier manner, the more points your score.  It is an online interactive internet game that is played almost around the clock all over the world.  Everyone seems to think it is merely a game forgetting the psychological imprint that it can have on the player, especially a child of impressionable age. Often you hear the misplaced pride of the parent stating that her child is adept with computers!

The systematic cruelty exacted on animals is not widely exposed nor discussed but it goes on in the name of  science, sports, development and even religion.  The continued abuse and torture of animals – dogs, cats, chimpanzees, etc – in the name of medical experimentation shows the debasement to which human nature has descended to. Anyone who has seen documentaries of such barbaric treatment of animals is left with the shock that human cruelty seems to know no bounds. 

The extinction of animals caused by human insensitivities in carrying out development is yet another story of how humans have mastered the art of destruction of lives with no just cause or necessity. This is the heights of survival even unknown to animals.

In the name of religion too, countless domesticated animals are killed even when it is not necessary as food but merely as fulfilment of some ritual or offering.  The illusion of “godly worship” is more important than the life that God created.

Humans even seem to enjoy taking away lives and spilling blood for sport.

Where we cannot kill directly, we indulge in depriving others the essentials that they require to live – thus giving them slow death.  We shamelessly and selfishly deprive others in the name of race, religion, greed, and any form of distinction that we can conjure up. How more debased can we be?

As i write this, humans are killing humans everywhere in the name of nationalism, religion, racism,   or based on some dubious ideologies. We seem to have completely lost the notion of sanctity of life.  What is most worrisome and frightening is that we use our creative ability and knowledge to invent tools, machines of mass destruction and various forms of weapons to inflict the greatest possible damage to human lives. We would rather spend billions of dollars destroying life rather than nurturing it. 

The food industry itself is another modern testament to the ingenious manner in which we, without the slightest of guilt, extinguish lives, make money from them and even derive sadistic cuisine delight.

It is completely unthinkable to any sane human being how our society has evolved into one that extinguishes lives daily without even feeling any guilt or remorse.

Yet being the mass murderer that we are, we expect “good things” should happen to us – alone.

Is it any wonder then that we will destroy each other soon?

Raperas – think about this !

Peace !